Арслантай нэг төгрөгийн гүйлгээнд байдгийг ч Монголчууд бид мартаж орхижээ. Мартсаныг далимдуулсан луйвар олширч наймаачид борлуулах бараа бүтээгдэхүүнийхээ үнийг  есөөр төгсгөдөг болоод удаж байна. Энд арилжаа наймаа эрхлэдэг хүмүүсийг буруутгах гэсэнгүй. Харин тэд нэгийг ч хөрөнгө гэж байхад дийлэнх хэсэг бид цаас гэж боддог болжээ. Нэг төгрөгөөр зах зээл дээрээс юу ч худалдаж авахгүй нь үнэн ч нэлээд хэдийг цуглуулвал уснаас эхлээд шүдэнз, ширхэг бохь авчих л мөнгө. Нэлээд хэд биш нэг, хоёр зуугаар цугуулвал  мэдээж өөрийг авч болно. Тэр үед энэ мөнгөний үнэ цэнийг мэдрэх л юм. Ер нь цуглуулж чадсан нь л хөрөнгөтэй байдаг болохоос багыг бага гэж голж, цөөнийг цөөн гэж эс тоолвоос танд баялаг ирэх нь юу л бол.

     Мөн арслантай мөнгөн дэвсгэртийг ам арчих цааснаас дорд үзэж, хөл дор хэвтэхэд гишгэж туучдаг, хөдөө гадаа овоонд өргөх нэрээр хийсгэдэг хэнэггүй, давилуун зангаа орхимоор санагдана. Бага боловч нэг төгрөг Монгол төрийн сүлд орших үндэсний мөнгөн дэвсгэрт юм.
        Яг үнэндээ нэг төгрөгийг хэвлүүлэхэд хэвлэлтийн зардал нь 110 орчим төгрөг болдог байна.
Иймд хэн боловч нэгийг цуглуулвал нэлээд хэд болно гэсэн сэтгэлгээгээр хандахаас гадна Монгол хүнийхээ хувьд үндэсний мөнгөн дэвсгэртээ хайрлах нь зүйтэй биз ээ.