Хавар намрын улиралд дургүй хүн ховор байдаг. Гэвч хаврын цагт тоос шороо босч таагүй үеүүд эхэлдэг. Үүнээс үүсэлтэй олон төрлийн харшил, арьсны өвчлөлүүд эхэлдэг. Гэсэн ч бүхэл бүтэн тусгаар улсын өнгө төрхийг илтгэх нийслэл хот нь тоос шороо, хогондоо дарагдсан байж болмооргүй.

     Жил болгон чамгүй хэмжээний хөрөнгийг хотын ногоон байгууламжид зарцуулдаг ч ямар үр дүнгүй, нэг ёсондоо шарилж ургуулахад зарцуулдаг гэж хэлж болно. Хатуухан хэлэхэд манайхаас өөр оронд шарилж ургуулахад хөрөнгө зарцуулдаггүй байх?

     Манайд тарьсан зүлэг ногоо ургахгүй шарилж болж хувираад байгаагийн нэг шалтгаан нь хөрс нь бэхжээгүй сул шороо ихтэй байгаатай холбоотой. Тарьсан жилээ сайхан ургадаг ч дараа жил нь нөгөө л шарилж ...

     Зүлэг тарихаар сийрүүлж янзалсан хөрсөн дээр нь төмөр хөлгөө гаргаад тавьчихана, явган хүний гарц хэдхэн алхамын цаахана байхад тарьсан ногоон зүлгэн дээгүүр нь туучаад гарна. Гадны улс оронд ногоон байгууламжийн ач тусыг мэдэрдэг болохоор түүнд ойртохгүй. Харин бид мэддэг хэрнээ мэддэггүй.

     Муу дээрээ муухай, муухай дээрээ улцан гэгчээр нэг хэсэг нь ургуулах гэж ядаж байхад нөгөө хэсэг нь иймэрхүү л хариу барьж байна. Бид энэ байдлаараа шарилжтайгаа “Найзлаад”, “Хэцүүхэн найз” харшлыгаа уриад байвал зуны улиралд хаалга цонхоо битүүлээд гэртээ бүгэхээс өөр арга үлдэхгүй л байх.